“Als ze in Twiskehuis hulp nodig hebben, laat ik huishouden liggen"

Ze is nog maar kort vrijwilliger in verzorgingshuis Twiskehuis in Amsterdam-Noord, maar het voelt voor Patricia Stapper al heel vertrouwd. “Dat komt ook doordat mijn schoonmoeder hier werkt en de oma van mijn vriend hier woont.” Nog niet zo lang geleden zat Patricia hele dagen alleen thuis. “Op een gegeven moment dacht ik: ik kan mijn tijd toch wel beter benutten? Er zijn vast mensen die mijn hulp kunnen gebruiken. En die hulp hadden ze hier in Twiskehuis hard nodig.”
 

“Nu werk ik hier twee à tweeënhalve dag per week als vrijwilliger. Ik woon in de Molenwijk. Dus Tuindorp-Oostzaan is lekker dichtbij. Hier in het verzorgingshuis doe ik echt van alles. Ik draai een bingo, help met serveren in keuken en restaurant, en ben ook regelmatig op de afdeling Groepsverzorging te vinden, waar mensen met beginnende dementie wonen.”

“Ik geniet van de mensjes om me heen, van hun humor en hun Amsterdamse directheid. Op de afdeling Groepsverzorging zitten bijvoorbeeld drie Jordanezen. Daar liggen mijn roots ook. Ik hoef maar over de Jordaan te beginnen en ze kunnen me uren vertellen over de tijd van toen. Zo leuk om die verhalen te horen. We kletsen dan in het Jordanees. Patrica lacht: “Sommige mensen in de huiskamer kijken vreemd op als ik opeens zeg: ‘Je moet geen haarlemmerdijkjes met me uithalen!’. Alleen zij weten dan dat ik gekscherend bedoel dat ze geen grappen met me moeten uithalen.”

“Ik heb het zo naar mijn zin hier in Twiskehuis. Dit ik had ik al veel eerder moeten doen. Het is zelfs zo dat ik in het weekend niet kan wachten tot ik weer in het verzorgingshuis aan de slag mag. Je begrijpt dat ik ook heel erg blij wordt wanneer ze mij tussendoor bellen voor extra hulp. Geen enkel probleem. Dan laat ik het huishouden gewoon even liggen. Want de zorg gaat voor!”